Genel olarak, insanın kıskanç olduğunu kabul etmesi zordur. Kıskanç bir insana, " kıskançsın" dediğinde ilk söylediği şey; “hayır ben kıskanç değilim." cevabıdır. "Ben kıskancım" diyen çok az bir grup var. Şimdi bakalım biz içsel olarak neleri kıskanırız? Çocukluktan bu yana anne ve babamız bizi kardeşlerimiz ile kıyasladıysa kıskanırız. Büyüdükçe hayatımıza giren insanları kıskanırız, onların başarılarını kıskanırız ya da imreniriz, kıyafetlerini, aile yapılarını, yaşadıkları ülkeyi, herhangi bir şeyini. İnsan istemeden kıskanır aslında. Kimse "dur ben şunu bir kıskanayım" demez. Bu bizim kontrolümüz dışında içsel olarak gelişen bir durum. Fark ettiğiniz halde kıskançlığa devam ettiğinizde yani bunu içsel olarak durduramadığınızda, hayatınızdaki bereketi kıskandığınız kişiye kaptırıyorsunuz. Kıskandığınız kişinin enerji alanındaki bütün aksilikleri de siz çekiyorsunuz. Bir insanı kıskanmadan önce ona “ Maşallah” demeyi seçin. “Bravo ya Allah ona vermiş, inşallah bize de verir.” İmrenmeyin “Maşallah” deyin ve bunu söyledikçe aranızdaki negatiflik kırılır. “Maşallah” dediğiniz onayladığınız ve sevdiğiniz, “Bravo ya yapmış” dediğiniz insanların güzellikleri size doğru akmaya başlar. Nazar ederseniz kötülükleri size akar, takdir ederseniz de o kişinin konuyla ilgili bütün deneyimleri veya başarıları size de akmaya başlar. Çünkü takdir edebilmek birini aslında bilinçaltı düzeyde şunu anlatır size: “ Oyaptı, demek ki ben de yapabilirim.” Sonunda, takdir ettiğiniz şeyi siz de yapabileceksiniz. Kıskanmak ise; “O yaptı ben yapamayacağım” düşüncesidir. İşte bunu düşündüğünüzde kıskandığınız şeyi çoktan kaybetmişsiniz demektir.