İnsan hayatının son gününe kadar iyi/kötü deneyimler yaşar. İş hayatımızda, özel hayatımızda veya sosyal hayatımızda sahip olduklarımız, kimi zaman zirveyi, kimi zaman ise en dibi yaşatır. Bu, hayatın tezatlıklardan beslenmesi, her şeyin bir denge içinde olması ile alakalıdır. Hayatta hiçbir şey sürekli değildir. Her şey bir denge içindedir. Hep karanlık geceyi yaşamayız, güneş doğar ve aydınlık olur. Hep yağmurlu, fırtınalı olmaz havalar.. En büyük fırtınalardan hemen sonra ışıl ışıl bir güneş çıkar. Ağaçlar yapraklarını döker, baharda tekrar çıkar yemyeşil. Çiçekler solar, sonra yeniden açar rengarenk... Hayat denge meselesidir. Hep siyah ya da hep beyaz değildir.. Siyah çok oldu deyip bunaldığımız anda, bembeyaz tüm ihtişamıyla kucaklar bizi, içimizi rahatlatır.. İşte, bu nedenledir ki, her düşüşün de bir kalkışı vardır. Bazen düşer insan, düşmelidir de hayatı öğrenmek için.. Dizleri kanaya kanaya öğrenir bisiklete binmeyi, ağlaya ağlaya anlar gülmenin kıymetini... Düşmelidir ki, ayağa kalkabilsin. Düşmelidir ki, yeniden başlamayı öğrenebilsin.. Düşmelidir ki, hayatta en tepe ile en dip nedir görebilsin. Hayatın dengesini anlamak için, iyi-kötü, güzel-çirkin, aşağı-yukarı, ileri-geri tüm tezatlıkları yaşamalı insan. Şimdi, ayağa kalkma vakti..