Sevgi koşulsuzdur. Gün içerisinde içsel sevgi enerjinizi hiç gözlemlediniz mi? Genelde hangi moddasınız? Sevgi içinizde rahat bir şekilde coşup taşıyor mu? Etrafınızdaki kişilerin varlığı sevginizi tetikliyor mu, azaltıyor mu? Etrafınız ne diyecek diye sevginizi içinizde mi saklıyorsunuz? Yoksa etrafa moral, neşe vermek için sevginizi herkesle paylaşıyor musunuz? Ya da etrafınızda böyle kişiler var ve siz içinizden “Ne biçim insanlar, sabah sabah nereden buluyorlar bu enerjiyi, nasıl böyle her şeye mutlu olup gülebiliyorlar?” diye sitem mi ediyorsunuz? Size ilginç bir örnek: Yağmur yağarken, “Ben gülü seviyorum, dikeni sevmiyorum...” deyip, güle yağıp da dikene yağmayan bir yağmur gördünüz mü? Yağmur her yere yağar, herkes nasibini alır. Sevgi de her yere yağar. Çağlayan gibi gelir ve herkes nasibini alır. Kalbimizi ilahi aşka açmamız gerekiyor. Bu konuda yardım isterseniz Her Şey Hakikati Görmekle Başlar adlı kitabımızda “Kalbimi Sevgiye Yeniden Açma Zamanı” bölümüne bir göz atabilirsiniz. Hepimiz sokaktaki lambalar gibiyiz. Bir lambanın diğerinden daha iyi olduğunu iddia ettiğini gördünüz mü? Yol uzun ve herkes o yolda bir direk. Yoldan gelip geçenlere ışık olmamız gerekiyor. Her direk kendi önünü aydınlatsa, yolunu arayanlar, gidecekleri yere güvenle ve sağlıkla gidebilirler. Bu güzel bir takım ruhudur, birlik bilincidir. Sevgimizle her canlıyı kucaklamamız lazım. Şikâyeti bırakmak, şükretmek, daha iyisini yapmak ana amacımız olsun. Üretmek ve faydalı olmak için yola çıkacağız. Herkes kendi etrafındakilerden sorumludur. Özünüze olan yolculukta öğrendiklerinizi hayatınızda uygulayabilmeye niyet edin. Siz hayatınıza uyarladıkça, o bilgiyi arayanlar da size ulaşacaktır. Siz bütüne hizmet etmeye niyet ettiğinizde, durakta beklerken bile biri gelip size konuyu açacaktır. Rabbim, size ulaşması gereken insanları karşınıza çıkaracaktır. Yeter ki siz hizmet etmeye niyet edin ve önce kendinizi arındırmak için adım atın. İnsanlar birbirlerine telepatik bağlıdır. Bir insana yardım etmek, tüm insanlığa yardım etmek gibidir. Niçin Peygamber Efendimiz, “Komşusu açken tok yatan bizden değildir...” der? Hepimiz aynı şebekeye bağlıyız... Komşunuzun açlığını bedeninizle duymasanız bile ruhunuzla duyarsınız. Komşunuzun çektiği üzüntü, sizi mutlaka etkiler. Hep birlikte adım atıp bütüne hizmet etmemiz gerekiyor. Nasıl adım atacağız? Geçmişi affederek. Kendimizi affederek. Kalbimizdeki kırgınlıkları şifalandırarak. Hayatımızdaki kişileri yargılamayı bırakarak. İçinizdeki alınganlıkları da bırakın. Yolunuz hizmetse, üzülmek, kırılmak, alınmak artık bir lüks. Bülent Gardiyanoğlu’nun “Gönül Gözü” kitabından alınmıştır.