Hayatımızın birçok noktasında al ve ver dengemizi dengeye alamıyoruz. Genelde hep veriyoruz ve alma kısmına geldiğimizde sıkıntılar yaşıyoruz. Size gelip yardım istesem, kuşkum yok ki yardım edersiniz. Ama “Çıkın, kendiniz için bir on dakika parkta yürüyün...” desem yapmazsınız. Sıkıntı burada. Hep başkaları için koşturuyoruz. Annemle yaşadığım ilginç diyaloğu paylaşayım. Kamp düzenleyeceğiz ve bu kampa dünyanın dört bir yanından insanlar geliyor. Annemin de gelip o kampta dinlenmesini, güzel vakit geçirmesini söyledim. Annem gerek yok dedi ve konuyu geçiştirdi. Kampa yük olmak istemediğinden gelmek istemedi. İki gün boyunca annemi kampa getirmeye çalıştım. Ancak yanaşmıyordu. Sonunda stratejiyi değiştirdim ve telefonla arayıp şöyle dedim: “Anne günaydın, nasılsın?” “İyiyim” dedi. “Senden bir şey istiyorum. Kamp yapıyoruz. Kalabalığız. Bana yardıma gelebilir misin?” dedim. “Olur, tamam, valizimi hazırlayayım” dedi. Ben “al” dediğimde almıyor, “ver” dediğimde veriyor. Annem yardım istemeyi çözemezse, ben de bunu pek başaramayabilirim. Bu sebeple kuşaklar boyu şifalamamızda fayda var. Bilgi kuşaklar boyu akmalı. Yaşınız kaç olursa olsun, sizden sonraki nesillere mektuplar yazın. Mesaj bırakın. Tavsiyelerde bulunun. Bunca yıllık yaşanmışlığınızın içindeki tecrübelerinizi sizden sonrakilerle paylaşın ki onlar bayrağı aldıkları yerden devam etsinler. Derin dünya sistemleri ile aramızdaki en büyük fark burada. Onlar kendi nesillerine harmanladıkları bilgileri paylaşarak büyütüyorlar. Bu sistemin içinde olmayan halkın çocukları ise, hayata sıfırdan başlıyorlar. Deneyerek öğreniyorlar ve bir ömür geçip gidiyor bir şeyleri anlayıp çözene kadar. Siz küçük yaştayken hayatın birçok sırrı size verilseydi, maddi manevi desteklenebilseydiniz şu an hayatınız farklı olur muydu? Cevabınız evet ise, en azından biz bunu bizden sonraki kuşaklara yapalım. Hayat tecrübelerimizi sevgiyle paylaşalım ve onlar nasipleri neyse alıp, bir adım önde hayata başlayabilsinler. Ve ondan sonraki kuşak da iki adım önde başlayabilsin. Böylelikle, sizin hayat tecrübeleriniz, bir çığ gibi kuşaklar boyu katlanarak artacak. En azından ömrümüz bir işe yaramış olsun. Bülent Gardiyanoğlu’nun “Gönül Gözü” kitabından alınmıştır.